یک.

روستایی که من در اون زندگی می کنم یه امامزاده داره : امامزاده علی عباس . روستای دیگری در نزدیکی روستای ما هست (تقریبا ده دقیقه فاصله داره ) که اونم یه امامزاده داره . اگه روستای ما رو مبدا جغرافیایی در نظر بگیرین  به سمت شمال که می رویم بعد از نیم ساعت به یه شهر کوچیک می رسیم که دو تا امامزاده دار ه . از روستای ما به سمت جنوب به فاصله ی ربع ساعت روستای دیگری هست با یک امامزاده ی معتبر  و به فاصله ی نیم ساعت یک قدمگاه (ظاهرا قدمگاه حضرت علی ) که جنبه ی زیارتی داره و باز به فاصله ی یک ساعت یک امامزاده ی دیگه. از روستای ما به سمت شرق به فاصله ی یک ساعت شهر کوچک دیگری هست  که امامزاده ی بزرگی داره . به سمت غرب هم همینطور . تا چشم کار می کنه روستا است که اکثرا امامزاده دارن. من که عمری رو در روستاهای استانهای مختلف (از جنوب بگیرید تا شرق و شمال و غرب ) گذرونده ام می دونم که این امامزاده ها همه جا هستند. هر جا دو سه تا روستا باشه حتما یکیش امامزاده داره.

دو.

تقریبا تمام این امامزاده ها کرامات و معجزاتی دارن. خیلی از اونا  شفا می بخشند . یعنی می تونن بیماریهایی رو که علاجی نداشته ، خوب کنند.البته این امامزاده های  کوچک نمی تونند (یا حداقل تا حالا من نشنیده ام ) که چشم کوری رو بینا کنن یا پای معلولی رو به حرکت در بیارن ولی مثلا می تونن درد آرتروز زانو رو حداقل برای چند ماهی بعد از زیارت تخفیف بدن . یا درد ارنج و شانه ی یک زن قالیباف رو. به هر حال من که به عنوان یه پزشک توی این روستاها کار می کنم میبینم که بعد از - به خصوص- زیارتهای دسته جمعی  (مثلا برای شکر گذاری بعد از برداشت محصول ) تعداد مریض هایم واقعا کم می شود! که البته این یه دوره ی کوتاه مدته و بعد از سه چهار هفته همه ی اون مریض ها میان و ضمن تعریف کردن اینکه شفا پیدا کرده بودن دوباره دست به دامن قرص و آمپول می شن...و این ماجرا همیشه تکرار میشه.

سه.

راننده ی درمانگاه  ما تعریف می کرد که در مسیر یکی از روستاهای پرت این منطقه سنگ بزرگ و عجیبی بوده که مردم اون روستا و عشایر اون منطقه  معتقد بودن که محل دفن یک امامزاده است و خیلی به این امامزاده اعتقاد داشتند. طوری که عشایر ساعت ها پای پیاده راه می رفتن تا به این سنگ برسن. ظاهرا از گوشه و کنار این سنگ هم چند تا درختچه  سبز شده بوده که مردم به شاخه هاش دخیل می بستن. و خیلی ها از اون  امامزاده ی بی نام و نشان  شفا گرفته بودن و حاجت روا شده بودن . ولی یک روز  اون منطقه بسته میشه(ظاهرا اونهایی که بسته بودن گفته بودن که می خوان راهسازی بکنن ) و بعد از دو سه روز مردم با سنگ کنار افتاده ای روبرو می شن که زیرش رو کنده بودن. اینطور که شایع شده بود  ظاهرا زیر اون سنگ یک گنج قدیمی دفن شده بود و اون سنگ به واسطه ی ظاهر عجیب و غریبش یه جور نشونه بوده که صاحب گنج بتونه بعدا پیداش کنه( به هر حال هیچ کس برای رسیدن به استخوانهای پوسیده ی یک امامزاده زحمت این کند و کاو رو به خودش نمی ده )

چهار.

. این مورد اولین موردی نیست که از این دست می شنوم.تا قبل از اینکه به روستاها بیام فکر می کردم که «گنج» یا « دفینه » مال قصه های قدیمیه. وقتی اولین بار توی کوههای زاگرس صدای انفجار  خفیفی رو از راه دور شنیدم ، گفتند کسانی هستند که با توجه به یه سری شواهد و قراین دنبال گنج می گردن و از دینامیت برای باز کردن راههای فرو ریخته ی غار ها استفاده می کنن.  ظاهرا یکی از این شواهد وجود امامزاده یا مقبره است که در واقع فقط جهت نشانه گذاری است و عملا امامزاده ای وجود نداره. خود روستایی ها هم اینو می دونن و مثلا مردم روستای ما می گن که امامزاده ی فلان روستا تقلبیه و نشونه است ولی  امامزاده ی خودشون رو اصیل و مستثنی می دونن.

پنج.

وقتی از اصل و نسب امامزاده ها میپرسی چیز های عجیبی می شنوی . مثلا یکیشان  پسر خواهر امام جعفر صادقه. اون یکی عموی امام امام محمد تقیه . یکی دیگه عموزاده ی امام سجاده و...... و معلوم نیست این همه فامیل و بستگان امامان اصلی توی ایران چه می کرده اند؟

یک نظریه می گوید که عده ای از اینها همراه کاروان امام رضا وارد ایران شده بودن تا به مشهد برن. ولی در اینصورت  قاعدتا باید فقط در مسیر حرکت به سوی مشهد امامزاده می داشتیم (با فرض اینکه بین را بیمار شده و در گذشته اند) ولی اگر اهل سفر باشید می بینید که نقطه ای در ایران نیست که امامزاده نداشته باشه.  کاش قضیه به همین جا ختم می شد. چند وقت پیش که از استان هرمزگان عبور می کردیم در یکی از روستاهای خیلی پرت اونجا تابلویی دیدیم که زیارتگاهی رو نشون می داد . باورتون بشه یا نه ، روی تابلو نوشته بود :« قدمگاه حضرت ابوالفضل العباس» . مگه ما چند تا ابوالفضل العباس داریم؟ و مگه همون یکی در ماجرای کربلا – خیلی سال قبل از انکه امام رضا به دنیا بیاد - شهید نشد؟ چطور ممکنه که قدم به روستایی در مناطق دور افتاده ی استان هرمز گان گذاشته باشه؟ حالا اگر قدمگاه امام زمان بود عجیب نبود  چرا که اعتقاد به زنده بودنش هست ولی ابوالفضل العباس؟

شش.

قضیه ی این امازاده ها و رویکردی که مردم بهشون دارن نیاز به یه بحث تخصصی در حوزه ی جامعه شناسی و روان شناسی اجتماعی داره که در سواد من نیست. اگر کسی لینک جالبی در این مورد داشت ممنون می شم که بارای من هم بفرستین.