شبانه

سالها پیش من و (ه)،خیلی اتفاقی با هم دوست شدیم. (ه) دانشجو بود و وقتی اولین بار از او پرسیدم که چه رشته ای می خواند گفت:«فلسفه»
و من گفتم: چه جالب ! و همین شد آغاز دوستی ای که سه سال طول کشید. چیزی که الان (بعد از اینهمه سال) بهش فکر می کنم این است که چرا دوستی ما نتوانست دوام بیاورد؟ آیا مقصر من بودم که غرورم اجازه نمی داد باور کنم که عاشق (ه) هستم؟ فکر می کردم خیلی خیلی بی خیالتر و بی نیاز تر از آنی هستم که بخواهم عاشق شوم؟(همیشه به (ه) می گفتم که تو برای من فقط یک دوستی، یک دوست عزیز . ولی من عاشق نیستم . در حالیکه بودم و خودم هم انگار خبر نداشتم .). یا مقصر او بود که بین من و (م) - دوست دختر قبلیش - نمی توانست انتخاب کند ؟ می گفت عاشق من است ولی می خواست با (م) زندگی کند...عاقبت من رها کردم . دیدم رابطه به جایی رسیده که به جای آنکه بالنده و سازنده باشد، تخریبگر شده است. من گفتم می خواهم بروم و او هم مانع من نشد . نگفت که نرو، نویدی نداد، امیدی نبخشید . و بلاخره یک شب همه چیز تمام شد. دوستی می گفت:«وقتی کسی را که با تمام وجود دوست داشته ای از دست می دهی، دیگر نمی توانی فراموشش کنی. تنها می توانی مثل عضوی قطع شده از بدنت به زندگی بدون او عادت کنی». ا ز خودم می پرسم ایا عادت کرده ام؟ چند ماه بعد از آن شب جدایی کار دلتنگی ها به انجا رسید که تصمیم گرفتم برگردم و دوباره ان رابطه را با تمام سختی هایش شروع کنم . پیش خوذم گفتم منت می کشم ولی شرمنده ی دلم نمی شوم . انگار چاره ای هم نداشتم . همه جا میدیمش . لبخندش ،نگاهش ،موهایش،رقص انگشتانش روی دسته ی ساز...همه جا جلوی چشمم بود . در خواب خوابش را میدیدم و در بیداری هم. دیدم نمی توانم ، داشتم تحلیل می رفتم . تمام نیرویم را جمع کردم و رفتم که بگویم «سلام» که دوست مشترکی خبر آورد که (ه) ازدواج کرد! بلاخره تصمیم گرفت که زندگی واقعیش را کنار (م) بگذراند...

یادش به خیر انوقت ها که می خواند:  

تا دل هرزه گرد من رفت به چین زلف تو           زین سفر دراز خود عزم وطن نمی کند