دبیرستان که بودم این شعر «قیصر امین پور » مرحوم رو خیلی دوست داشتم. مدتها بود که نخونده بودمش و یادم رفته بود.حالا دو روزه که توی ذهنم می چرخه :  

درد های من جامه نیستند تا ز تن در اورم 

چامه و چکامه نیستند تا به رشته ی سخن در اورم 

نعره نیستند تا ز نای جان برآورم 

درد های من نگفتنی 

دردهای من نهفتنی است...